Vroeger was Delfzijl voor mij de andere kant, het laatste stukje van de wereld. Ik woonde in Onverdacht, Suriname en mijn vader werkte voor een bauxiet maatschappij. Van de bauxiet die hij had 'opgegraven' werd aluin gemaakt, een zacht wit-rose poeder. Dat poeder werd vanuit Smalkalden verscheept naar Delfzijl. Dat was het einde van de wereld voor een klein meisje.
Later leerde ik dat voor het maken van aluminium uit aluin véél energie nodig is en dat die fabrieken daarom vaak naast energiecentrales gebouwd worden.

Begin maart verbleven we een paar dagen aan het Lauwersmeer, aan de kust, op de grens van Groningen en Friesland. Ganzen fotograferen. Dat viel niet mee; regen en mist vierden hoogtij. En als het een beetje licht werd, kon ik de ganzen vooral van hun achterkant fotograferen. Weglopen, dat is wat ze deden. Al toerend door de noordelijke provincies reden we naar Delfzijl, daar was ik nog nooit geweest. In Delfzijl liepen de ganzen gewoon in de berm trouwens :-). We reden naar de Eemshaven. Bas kijkt graag naar boten en ik wilde wel eens zien waar die aluminiumfabrieken staan. En daar, in dat enorme windmolenpark, zag ik Goliath staan, op het noordelijkste punt van Nederland.