Als ik thuiskom na een lange dag volledig aandacht voor 'anderen', en de temperatuur 'goed' is, loop ik altijd meteen een rondje door mijn tuin. Kijk naar m'n planten, pluk dode bloemen weg, beetje water hier, aaitje daar ... Als ik dode bloemen uit de geraniums haal denk ik altijd aan F. Hij bivakkeerde tijdens een zomeropleiding met z'n camper op het terrein van 't Atelier, zorgde elke ochtend voor de geranium die er toen stond. Hij (F. én de geranium) zijn al een tijdje dood. Ik heb nog een date met F. Ooit gaan we een 'goe' glas wijn drinken samen.

Vlak voordat hij dood ging had hij daar geen zin meer in :). Wat hij met m'n filofax deed, nadat hij dood was, wil je niet weten, spooky, maar die date 'staat' voor 3014 :).

Zo hier en daar liggen 3 gestapelde stenen, symbolisch voor onze 3 kinderen die niet meer leven. Ik geef ze een aai, raak ze even aan, praat eens met ze. Thx to E., J. en A., (och, toevallig 3 mensen?) de eerste buitenstaanders ooit waar ik het verhaal van de 3 stenen aan vertelde, nog niet zo lang geleden, kan ik dat verhaal nu ook delen.

Ik knip wat uitgebloeide rozen weg zodat er nieuwe kunnen groeien. De hondjes dartelen om me heen. De plek waar ooit de kronkelwilg stond, gekregen van een van de twee vriendinnen die ik ooit had, C., die op haar 36e dood ging en 2 kindjes achterliet. Dat is de plek waar we ooit alles begroeven dat begraven moest worden. Nu staat er een tafel waar we aan zitten, eten, praten, lachen, genieten.

M'n schuur, vol met lege potten, kratjes grondmengsels, gereedschap, een warm huisje voor onze buitenkat en voorraad vogelvoer is ook de 'geheimzinnige' plek voor onze kleinkinderen waar ze van alles ontdekken :). Als ze geweest zijn liggen m'n grondmengsels weer verspreid over de vloer en ik glimlach :). OmaBen, wat is dat? En ik vertel ...

De gele Papavers die me doen denken aan de krachtige, uitbundige lach en energie van onze oudste dochter, ik glimlach bij de composthoop, onze shit is goed voor moeder aarde. Morgen de Annabels opbinden, ze staan zwaar in knop. Ooit heb ik een Annabel geholpen om weer te willen leven. Ow, de klimop, hoort bij Steenbok, ik 'ben' Steenbok, onze jongste dochter ook. Fascinerend ondoorzichtig. Hoe doen ze dat, die klimopjes :)?. Soms staat Bas ineens naast me, in de tuin, raakt me aan en zegt: "Ja?" en dan zeg ik: "Ja."

Mijn tuin, vol leven en dood, vol metaforen, herinneringen, glimlachen ... Iedereen die in m'n leven langskwam met een woord, een gebaar, een kus, een inzicht, een les, een uitdaging, een emotie, heeft een eigen plek in m'n tuin. Iedereen.

Vandaag heb ik besloten dat ik ook in de winter, als de temperatuur niet 'goed' is, elke dag een toertje door mijn tuin ga maken, om thuis te landen, om te bedanken, om te eren, om te genieten van leven en dood.

Om ergens op de aarde in mijn tuin een glimlach neer te leggen voor hen die het niet zo getroffen hebben als ik.