Niger, Burkina Faso, Nederland en onderweg.

zo leven kan niet
meer maar opgeven is niet
leuk, beslissingen

nu kan ik nooit meer
nieuw leven schenken, ik ben
verantwoordelijk

slakken in huisjes
schildpadden in schilden
verdriet in doosjes

de tijd breekt nu aan
de tuin een beetje sproeien
we vertrekken toch

geen fut hebben dan
voor 't hoognodige dat
is de hete tijd

Bas speelt prrt vliegtuig
en laat me de zoon zien die
we zo graag hadden

hier blijven tranen
achter, 't kost meer dan ik
mezelf permitteer

zo zijn er weer drie
jaar om, maar zo vlak voor het
vertrek is het rot

keurig diep verstopt
onverwachte emotie
verrassend of niet?